Studies hebben aangetoond dat het isolement en de spanningen die COVID-19 met zich meebrengt een toename van het aantal gevallen van misbruik en verwaarlozing in de hand werken, en zonder persoonlijke bezoeken zijn die gevallen moeilijker op te sporen. De verschuiving van deze bezoeken naar telezorg kan problemen opleveren bij het opsporen van problemen, maar opent ook de deur naar nieuwere en zelfs betere manieren om het probleem aan te pakken.
"De pandemie leek een perfecte storm", zegt Stephanie Deutsch, MD, MS, een kinderarts met een subspecialisatie in kindermishandeling en verwaarlozing in het Nemours/Alfred I. duPont Hospital for Children in Wilmington, DE. De combinatie van gedwongen isolement, een worstelende economie, de dreiging van infectie en een gebrek aan toegang tot persoonlijke gezondheidszorg, zegt zij, vergroot niet alleen het aantal gevallen van misbruik en verwaarlozing, maar betekent ook dat alleen de ernstigste gevallen op de Eerste Hulp terechtkomen, lang nadat iemand had kunnen ingrijpen om het lijden te voorkomen.
Deutsch, die onlangs co-auteur was van een artikel in Pediatrics Consultant over de uitdagingen van het identificeren en voorkomen van kindermishandeling tijdens de pandemie, zegt dat aanbieders zich moeten aanpassen aan verbonden gezondheid, en door dat te doen zien ze misschien meer succes.
"Er zijn enkele creatieve en innovatieve manieren om kinderen te ondersteunen en veiligheidsproblemen te identificeren via telehealth," zegt ze.
Het is geen gemakkelijke taak, en daar is een goede reden voor. Hulpverleners zijn speciaal opgeleid om tekenen van misbruik of verwaarlozing te herkennen, en in het verleden konden die tekenen alleen worden opgespoord via een persoonlijk onderzoek en gesprek. Aanwijzingen, zowel merkbare als geëxtrapoleerde, worden het best persoonlijk verzameld.
Op een telegeneeskundeplatform moeten die aanwijzingen echter anders worden verzameld, in het besef dat een audio-videoverbinding en draadloze apparaten beelden en gegevens anders weergeven, en dat mensen anders reageren als ze virtueel praten in plaats van face-to-face. Ook is het de vraag wat er buiten de grenzen van het videoscherm gebeurt en wie er nog meer bij het gesprek betrokken is.
Deutsch zegt dat telegeneeskunde altijd al een onderdeel van het proces is geweest, met name om SEH's, klinieken en dokterspraktijken te verbinden met getrainde specialisten op andere locaties die gesprekken kunnen voeren en hulp kunnen bieden aan zorgverleners ter plaatse. Maar die consulten van specialisten kwamen vaak na, of in combinatie met, een persoonlijk bezoek. Nu die bezoeken door de pandemie afnemen, moeten artsen en verpleegkundigen - inclusief eerstelijnszorgverleners - die signalen via video identificeren.
"We doen zoveel meer op basis van een telegezondheidsbezoek alleen," zegt ze.
Op dezelfde manier, zegt Deutsch, kan een virtueel bezoek een zorgverlener meer werk geven bij het opsporen van tekenen van misbruik of verwaarlozing. In plaats van in een kantoor of ziekenhuiskamer is de patiënt thuis, waardoor de zorgverlener een idee krijgt hoe dat huis eruit ziet en in welke omgeving hij of zij leeft. Bovendien kan, in gevallen waarin de zorgverlener er zeker van kan zijn dat de patiënt alleen is, een online gesprek soms openhartiger zijn dan een persoonlijk gesprek, omdat sommige patiënten zich daar beter bij voelen.
Telehealth-platforms bieden de zorgverlener ook de mogelijkheid om sneller toegang te krijgen tot hulpmiddelen om de patiënt en de familie te helpen. Dit kan inhouden dat er adviseurs of specialisten worden ingeschakeld, of dat er contact wordt gelegd met sociale diensten voor zaken als opvoedingstechnieken, financieel beheer, kinderopvang, schooldiensten en gezondheid en welzijn.
"Die concrete hulpmiddelen en hulpbronnen moeten binnen handbereik zijn van de zorgverlener", aldus Deutsch.
De belangrijkste factor bij het gebruik van telezorg is volgens haar opleiding. Zorgverleners moeten weten hoe ze de technologie moeten gebruiken om aanwijzingen te vinden en informatie te verzamelen, en ze moeten weten wat ze wel en niet kunnen doen tijdens een videoverzoek. Ze moeten ook weten welke middelen ze in een telezorgplatform kunnen opnemen om niet alleen te helpen bij het identificeren, maar ook bij het behandelen.
