Toen de kinderbescherming het gezin van Shalonda Curtis-Hackett in 2021 onderzocht wegens verwaarlozing, kon de moeder uit Brooklyn de persoonlijke tol meten in verloren kilo's: twintig.
Ze probeerde te vechten tegen de knagende gedachten dat haar medewerker "zou kunnen proberen mijn kinderen af te pakken", een visioen waaraan ze in haar nachtmerries nog steeds niet kan ontsnappen.
Hoewel het bureau uiteindelijk geen bewijs vond dat haar kinderen ondervoed waren - haar man is een professionele kok - heeft het proces waarbij een welzijnswerker hun appartement in Bushwick inspecteerde, de koelkast op voedsel controleerde en nieuwsgierige vragen stelde, haar kinderen, die nu 8, 10 en 15 zijn, diep verontrust.
"Mijn kinderen zijn vrolijke kinderen en ik heb ze volwassen moeten maken en ze veel sneller over de wereld moeten vertellen dan ik wilde," zei Curtis-Hackett.
De moeder, die destijds ook PTA-voorzitter was op de school van haar jongere kinderen, gelooft dat de melding afkomstig was van een medewerker van de K-12 die zei dat de botten van haar kinderen uitstaken, een opmerking die werd gemaakt terwijl de kinderen op dat moment via Zoom naar de klas gingen.
Als dat zo is, is het gezin een van de duizenden huishoudens in New York City - disproportioneel zwart, Hispanic en lage inkomens - onderworpen aan ongegronde onderzoeken naar misbruik of verwaarlozing geïnitieerd door telefoontjes van de school van hun kinderen.
Tussen augustus 2019 en januari 2022 hebben medewerkers van stadsscholen meer dan 13.750 valse alarmmeldingen gedaan bij de hotline voor kindermishandeling van de staat, volgens gegevens die The 74 heeft verkregen via een verzoek om openbare documenten aan het Office of Children and Family Services.
In die periode was de overgrote meerderheid van de meldingen op school uiteindelijk ongegrond, waaronder ten minste 58% van de oproepen van begeleiders, 59% van de oproepen van directeuren en 67% van de oproepen van leraren. Minder dan 1 op de 3 meldingen van leraren leidde tot enig bewijs van wangedrag.
"Leraren zullen, uit angst dat ze in de problemen komen, melding maken, zelfs als ze alleen maar denken: 'Nou, het zou misbruik kunnen zijn.' Het zou kunnen. Het kan ook 10 miljoen andere dingen zijn", aldus Jessica Beck, lerares Engels op een middelbare school in de Bronx.
Die meldingen leiden tot onderzoeken die, in het ergste geval, ertoe kunnen leiden dat kinderen van hun ouders worden gescheiden - een trauma dat gepaard gaat met een verhoogd risico op geestelijke gezondheidsproblemen, opsluiting en zelfs vroegtijdige dood. Zelfs als het onderzoek wordt afgesloten en geseponeerd, kan het nog jaren na dato in het dossier van de ouders blijven staan en de kans op een baan in de jeugdzorg doen verdwijnen.
Kamaria Excell is een maatschappelijk werker die tientallen ouders heeft geholpen bij het herstel van het beschadigingsproces. Zij leidde een 12 weken durend genezingsprogramma met de gemeenschapsorganisatie JMacForFamilies. De overgrote meerderheid van de deelnemende ouders - 95%, schat ze - had onderzoeken die uiteindelijk werden geseponeerd. Maar de schaamte, de woede en het geschonden vertrouwen verdwenen niet.
"Gezinnen gaan nog jaren door met de repercussies van onzorgvuldige [kinderwelzijns]onderzoeken," zei ze.
Wanneer een zaak wordt gesloten, voegde Curtis-Hackett, de moeder uit Brooklyn, eraan toe, "stopt dat de PTSD niet."
'Bij twijfel melden'
In totaal werd in slechts 24% van de onderzoeken naar aanleiding van telefoontjes van schoolpersoneel bewijs gevonden van misbruik of verwaarlozing, vergeleken met een stadsbreed percentage van 36% in 2020 - wat betekent dat K-12 werknemers, met name leraren, veel vaker dan de meeste andere beroepen beschuldigingen uiten die niet hard worden gemaakt. (Nog eens 16% van de K-12 oproepen leidde tot een alternatief antwoord voor kinderen waarvan werd vastgesteld dat er geen dreigend gevaar was en 59% werd zonder meer geschrapt). Zelfs dat percentage overschat waarschijnlijk het werkelijke niveau van mishandeling, zei familierechtadvocaat David Shalleck-Klein, omdat het een maatstaf is die het bureau "eenzijdig" bepaalt en zaken omvat die uiteindelijk in de rechtbank kunnen worden verworpen.
Het probleem reikt verder dan Gotham, met vergelijkbare percentages ongefundeerde meldingen van schoolpersoneel in het hele land. Volgens de gegevens is het het meest waarschijnlijk dat werknemers in het onderwijs misbruik of verwaarlozing melden en het minst waarschijnlijk dat bij hun beschuldigingen bewijs van wangedrag wordt gevonden.
Zoals de meeste staten verplicht New York opvoeders, kinderverzorgers, rechtshandhavers, gezondheidswerkers en maatschappelijk werkers een hotline te bellen als zij denken dat een jongere mishandeld of verwaarloosd wordt. Maar in de praktijk is die beslissing altijd een oordeel, zegt Beck, de leraar van de Bronx middelbare school. En in NYC-scholen is het een beslissing van voornamelijk blanke leraren over leerlingen die voornamelijk zwart en Spaans zijn.
"Wat voor een bevoorrechte leraar op verwaarlozing lijkt, kan in werkelijkheid armoede zijn", aldus Beck, die blank is.
Docenten zijn bijvoorbeeld getraind dat slechte hygiëne een teken van verwaarlozing kan zijn. Maar als een kind in haar klas stinkt, zal de lerares met de ouders praten in plaats van meteen een rapport op te stellen, zei ze. Sommige collega's in dezelfde situatie kunnen echter de hotline van de staat bellen, waardoor het leven van dat gezin in de ravage van een verwaarlozingsonderzoek belandt.
Het ethos is "bij twijfel melden", aldus Darcey Merritt, universitair hoofddocent maatschappelijk werk aan de Universiteit van New York.
"In plaats van een vermoedelijke verwaarlozing onmiddellijk te melden, moet je eerst uitzoeken hoe je die onvervulde behoefte kunt aanpakken," stelt ze voor.
Dat is helaas niet wat een maatschappelijk werker van een middelbare school in de Bronx - kleine scholen die bedoeld zijn om leerlingen die zijn afgehaakt of een achterstand hebben opgelopen, weer aan het werk te krijgen. Ze wilde niet geïdentificeerd worden uit angst voor problemen op haar werk.
"Het is helemaal C-Y-A, dek je in. Als je niet zeker bent, bel dan gewoon," zei ze.
"Ze geven nooit informatie over wat er gebeurt na het telefoontje," vervolgde ze. "Meldingsplichtigen weten niet dat na een telefoontje vaak 24 uur later iemand naar het huis van die persoon komt en een onderzoek begint: huiszoeking, controleren van de toonbanken, controleren van de kasten, fouilleren van hun jonge kinderen om te kijken of er blauwe plekken zijn, afhankelijk van de beschuldiging".
In de trainingen die zij heeft bijgewoond werden eerst de namen en foto's geprojecteerd van jonge mensen die door ouderlijke mishandeling om het leven zijn gekomen, zei de maatschappelijk werkster, een tactiek die zij beschouwt als "angst zaaien".
Het ministerie van Onderwijs zei dat het veel waarde hecht aan het welzijn van leerlingen en zich inzet om zo snel mogelijk ondersteuning en zorg te bieden.
"Hoewel elk lid van de openbare school van NYC een verplichte melder is, zijn wij erop gericht om kinderen en gezinnen die in nood verkeren, in contact te brengen en hen toegang te geven tot de vitale interventies, ondersteuning en diensten die zij nodig hebben om personeel te blijven," zei woordvoerder Suzan Sumer van het ministerie van Onderwijs in een verklaring per e-mail.
De Administration for Children's Services, het stadsagentschap dat onderzoek doet naar vermoedens van misbruik en verwaarlozing, zegt te werken aan het terugdringen van onnodige meldingen. In het algemeen daalde het aantal meldingen over scholen en kinderopvang met 17% van het voorjaar van 2019 tot het voorjaar van 2022, aldus de dienst.
Volgens een staatswet uit 2021 zijn meldingsplichtigen verplicht een training te volgen over impliciete vooroordelen. En dit najaar zal ACS in samenwerking met het NYC Department of Ecucation een reeks trainingen van vijf uur houden om schoolpersoneel beter te laten begrijpen naar welke hulpbronnen in de stad zij gezinnen kunnen doorverwijzen in plaats van de hotline voor kindermishandeling te bellen, aldus het bureau. Slechts één vertegenwoordiger van elke school moet echter deelnemen.
"Wij nemen ons mandaat om kinderen te beschermen en gezinnen te ondersteunen serieus, terwijl we ons tegelijkertijd inzetten om onnodige betrokkenheid bij de kinderbescherming bij gezinnen, met name gekleurde gezinnen, te verminderen", schreef een woordvoerder in een e-mail.
Van de 41.500 NYC-onderzoeken in 2020 vond 36% bewijs van misbruik of verwaarlozing en stierven 86 kinderen, volgens de Administration for Children's Services. De grote meerderheid van die sterfgevallen "hield geen verband met misbruik of verwaarlozing", schreef het agentschap. Wanneer echter een kind wordt gedood als gevolg van mishandeling of verwaarlozing door een familielid, komt het bureau vaak onder vuur te liggen omdat het eerdere meldingen van misbruik niet heeft onderzocht of niet goed heeft opgevolgd.
School-naar-ACS pijplijn
In New York City en in het hele land loopt de betrokkenheid bij de kinderbescherming sterk uiteen op basis van ras.
In de hele stad is ongeveer 90% van de kinderen die in een onderzoek van de kinderbescherming worden genoemd, zwart of Latijns-Amerikaans, terwijl deze raciale groepen samen 60% van de jongeren in New York uitmaken. Uit onderzoek blijkt dat zelfs in buurten met een vergelijkbaar armoedepercentage meer zwarte en Latijns-Amerikaanse kinderen worden onderzocht.
Merritt heeft gemerkt dat de betrokkenheid van de kinderbescherming in veel gemeenschappen met lage inkomens zo normaal is geworden, dat het de taal van de mensen verandert.
"Deze moeders met een ACS-beslag zeggen letterlijk 'Nou, ik heb een ACS-zaak'," alsof ze verwijzen naar het strafrechtelijk systeem, aldus de hoogleraar sociaal werk.
Ondertussen zijn meer bevoorrechte gemeenschappen zich vaak niet bewust van de rampzalige gevolgen die dat systeem kan hebben, zei haar NYU-collega Anna Arons, assistent-professor in de rechten.
"Het is heel gemakkelijk om een persoon met geld te zijn in dit land, ... vooral blank, en geen enkel besef te hebben van kinderwelzijnsdiensten als iets meer dan mensen die echt kinderen helpen," zei ze. "Je weet misschien nooit dat er elk jaar 50.000 onderzoeken zijn in New York City, wat echt een astronomisch aantal is."
Curtis-Hackett heeft van haar kant de situatie in eigen hand genomen. Na aangifte bij de kinderbescherming wil ze niet langer dat haar gezin deelneemt aan een systeem dat ze de "school-naar-ACS pijplijn" noemt.
Vorig jaar haalde ze haar kinderen uit het openbare schoolsysteem. Nu geven ze thuis les.
"Ik vertrouw het [Departement van Onderwijs] niet," zei ze. "Ik zal niet toestaan dat mijn kinderen bijkomende schade zijn."
