In meer dan drie decennia is Oklahoma slechts één keer uit de onderste helft van het land gekomen in een rapport over het welzijn van kinderen, en dat was in 1992. Het was een frustrerende twee stappen vooruit, drie stappen achteruit klim.
Veel Oklahomans lijken gevoelloos voor deze aanhoudend slechte resultaten en schuiven het af als ons lot. Het tegendeel zou waar moeten zijn; de ranglijsten zouden moeten inspireren tot meer verandering in attitudes, activisme en acties.
De Annie E. Casey Foundation publiceert al 32 jaar het rapport Kids Count, waarin de belangrijkste indicatoren van de sociale, emotionele en ontwikkelingsgezondheid van een kind worden onderzocht. De beoordelingen worden gegeven binnen elke categorie en worden over het algemeen ondersteund door gegevens.
Eerder deze maand rangschikte Kids Count Oklahoma als 42e, tegenover 45e, maar het behoort nog steeds tot de onderste 10 staten van het land. Oklahoma stond in 1992 op de 24e plaats, maar voorstanders merkten op dat de armoede onder kinderen, het aantal geboorten onder tieners en het aantal gewelddadige tienerdoden toenam. Er was toen optimisme dat er een positieve trend aan het ontstaan was; het jaar daarvoor stond de staat op de 27e plaats, tegen de 35e in het eerste verslag.
In die jaren kwamen dezelfde verontrustende problemen naar voren. Eén waarschuwde dat een derde van de vrouwen in de vruchtbare leeftijd moeite had om een ziektekostenverzekering te krijgen, waardoor toekomstige gezonde geboorten een punt van zorg werden. Die voorspelling bleek juist toen kindersterfte en baby's met een laag geboortegewicht problematischer werden. Dit behoorde tot de belangrijkste factoren voor de neerwaartse rangschikking in de jaren 2000. Die langzame glijbaan kwam niet zonder waarschuwing. De krantenkoppen door de decennia heen schetsten nooit een optimistisch beeld. Redactionele artikelen drongen altijd aan op meer actie.
Hoewel Oklahoma in de middenmoot stond, weerspiegelt de kop van de Tulsa World van 30 jaar geleden een verwachting van verbetering: "Staat krijgt slecht cijfer voor problemen van kinderen".
De krant kopte het eerste bericht "Oklahoma laag in kinderwelzijn."
Die vroege rapporten noemden de jaren tachtig een "verschrikkelijk decennium voor kinderen" in de Verenigde Staten. Zij stelden dat de kinderarmoede in Oklahoma in dat decennium met bijna 30% is toegenomen.
In een hoofdartikel van Tulsa World uit 1991 werd opgeroepen tot uitbreiding van prenatale diensten voor zwangere tieners en onderwijs voor jonge kinderen. "Deze vroegtijdige interventie kan, meer dan wat ook, de levenskwaliteit van Oklahoma's behoeftige kinderen verbeteren en de behoefte aan kostbare corrigerende maatregelen op lange termijn verminderen", aldus het hoofdartikel. Eind jaren negentig voegden rapporten van Kids Count kindermishandeling en verwaarlozing toe aan de groeiende problemen van Oklahoma.
Een kop uit 1998 luidde: "Oklahoma staat hoog in kindersterfte" en verslaggever Leslie Wakulich opende het verhaal met: "Oklahoma kan een dodelijke plaats zijn voor een kind". Oklahoma stond dat jaar op de 33e plaats. De kop van de Tulsa World 20 jaar geleden luidde: "Kids Count Paints Bleak Picture of Oklahoma Youth," opnieuw verwijzend naar misbruik, verwaarlozing en geweld door tieners. Oklahoma zakte naar nummer 37. Onderzoeken en bevestigde gevallen van kindermisbruik en -verwaarlozing waren verdubbeld sinds het midden van de jaren tachtig. De geciteerden spraken over een toename van onvervulde behoeften van ouders op het gebied van geestelijke gezondheid en middelenmisbruik.
Dat was een voorbode van een recordaantal sterfgevallen door kindermisbruik en -verwaarlozing, aangetoonde gevallen en pleegzorgplaatsingen die tien jaar later volgden. Het leidde tot een federale collectieve rechtszaak die in 2008 werd aangespannen en in 2012 werd geschikt om de staat te dwingen de noodzakelijke hervormingen in zijn pleegzorgsysteem door te voeren. Het is moeilijk om je niet af te vragen hoeveel pijn en disfunctie, en verlies van staatsmiddelen, voorkomen hadden kunnen worden als de staatsleiders meer aandacht hadden besteed aan gegevens en pleitbezorgers.
In 2007 zakte Oklahoma naar de 42e en twee jaar later naar de 44e plaats. Tien jaar geleden stond de staat op de 43e plaats. In de loop van de decennia zijn er verbeteringen aangebracht, zoals universele programma's voor vierjarigen op openbare scholen vanaf 1998. Filantropen, onder leiding van de George Kaiser Family Foundation, investeerden in programma's voor voorschools onderwijs en andere maatregelen tegen generatiearmoede.
De afname van het roken begon halverwege de jaren negentig, dankzij subsidies van de Tobacco Settlement Endowment Trust. Tienergeboorten zijn de afgelopen tien jaar eindelijk gedaald dankzij gecoördineerde inspanningen van nieuwe en bestaande non-profitorganisaties die tieners helpen met een op bewijsmateriaal gebaseerd curriculum. Ook de gezondheidsdiensten speelden een sleutelrol bij deze inspanningen.
De aandacht voor de torenhoge opsluitingscijfers van Oklahoma, waaronder de hoogste ter wereld onder vrouwen, leidde tot hervormingen via petities voor initiatieven en wetgeving. Het heeft een deuk geslagen in het bij elkaar houden van gezinnen, vooral in grootstedelijke gebieden. Toch blijft Oklahoma achter bij andere staten in de manier waarop het zijn kinderen behandelt en bedient.
Dus wat is de leidende indicator? Het is iets dat altijd aanwezig is geweest. Armoede - het beïnvloedt elk aspect van een gezin. Het inkomen is de beslissende factor of een ziek kind naar een dokter of een geestelijk verzorger gaat. Ouders vergelijken de kosten van een naschools programma met de kosten van een kind dat terugkeert naar een leeg huis.
Het bepaalt het soort voedsel dat kinderen eten, wat voor vervoer hen naar school brengt, waar ze wonen en of activiteiten als sport en band mogelijk zijn. De teneur van een huishouden verandert wanneer ouders te maken krijgen met uitzetting, honger, werkloosheid en onzekerheid.
Uit het recente Kids Count-rapport bleek dat een op de vijf Oklahoma-kinderen (186.000) in 2019 in huishoudens woonde met een inkomen onder de federale armoedegrens en iets meer dan de helft van hen woont in wijken met veel armoede. Een op de tien had geen ziektekostenverzekering. De gegevens in het rapport zijn van voor de pandemie. De bevindingen van volgend jaar zullen naar verwachting meer wanhopige cijfers laten zien. In 2000 moedigde voormalig redactrice Janet Pearson leiders aan om aandacht te besteden aan Kids Count rapporten.
"Gelukkig liggen oplossingen niet volledig buiten ons bereik, zoals ons beperkte succes aangeeft. Programma's voor jonge kinderen en gegarandeerde onderwijskansen voor iedereen, alsmede uitgebreide gezondheidszorg en medische hulp kunnen veel doen om Oklahoma uit de wanhoop van de armoede te halen. Als, en het is een grote, grote als, de politieke wil er is om het te doen."
Tien jaar geleden werd in een hoofdartikel verklaard dat het terugdringen van armoede onder kinderen ook op andere terreinen voordelen zou opleveren: "De meeste andere staten, waaronder enkele die geen geld verdienen, lijken een betere manier te hebben bedacht om het welzijn van kinderen te waarborgen. Laten we hun geheim ontdekken.
Er zijn zoveel manieren om hetzelfde te zeggen. De oplossingen zijn er, maar de prioriteiten en het beleid moeten veranderen. Oklahomans kan beter als we leiders hebben die bereid zijn het voortouw te nemen.
