De laatste jaren is duidelijk geworden dat de Australische familierechtbank een aantal ernstige tekortkomingen vertoont die vaak het leven van kinderen in gevaar brengen.
Dit moet worden beschouwd als een cruciale kwestie voor de Australische regering, aangezien het betrekking heeft op het vermogen van de staat om zijn meest kwetsbare burgers te beschermen. Als het systeem, zoals veel te vaak gebeurt, kinderen in de steek laat, geeft dit blijk van een gebrekkig bestuur op een gebied dat voor de staat als een zaak van de eerste orde moet worden beschouwd. De staat moet zijn eigen belang erkennen bij het beschermen van zowel zijn volgende generatie als zijn eigen publieke vertrouwen.
Een onlangs gepubliceerde studie van familierechtzaken met beschuldigingen van seksueel misbruik van kinderen in Australië tussen 2012 en 2019 geeft een statistische indicatie van hoe deze rechtbanken er niet in slagen de veiligheid en het welzijn van kinderen te beschermen.
Hoewel is aangetoond dat seksueel misbruik van kinderen veel wijder verbreid is dan gerapporteerd, ontdekten de auteurs dat in slechts 14 procent van de gevallen rechters verklaarden te geloven dat de beschuldigingen van seksueel misbruik waar waren. Als gevolg hiervan werd in bijna tweederde van deze gevallen de wettelijk verplichte tijd van de vermeende onveilige ouders met hun kinderen door de rechtbank verlengd, en in 17 procent van de gevallen werd de voogdij over de kinderen aan de vermeende onveilige ouder toegewezen. De meeste beschuldigingen van misbruik worden geuit door moeders.
De bevindingen van de studie zijn in overeenstemming met wereldwijde tendensen in voogdijprocedures waarbij moeders - en kinderen - worden gestraft omdat zij kindermisbruik onder de aandacht van de rechter brengen. Dit is het gevolg van een aanzienlijke ideologische verschuiving in familierechtbanken in de afgelopen decennia, waardoor het voor moeders veel moeilijker is geworden om kinderen te beschermen tegen misbruik door vaders.
De familierechtbanken zijn overspoeld door een "pro-contact"-cultuur die hen ertoe brengt te geloven dat het in het belang van het kind is het contact met een vader in stand te houden, zelfs indien hij misbruik jegens dat kind heeft gepleegd, en zelfs indien hij een bedreiging blijft vormen. Bovendien betekent de voorrang die wordt gegeven aan contact boven veiligheid dat rechtbanken gemotiveerd zijn om beschuldigingen van misbruik niet te geloven, en ze te negeren of te verontschuldigen wanneer het bewijsmateriaal substantieel is.
Deze pro-contactcultuur is in familierechtbanken ingevoerd door "vadersrechten" en andere mannelijke suprematiegroepen, niet alleen als een manier om consequenties voor misbruik te vermijden, maar ook om de dominantie van de man in het huishouden opnieuw te bevestigen, omdat men gelooft dat dit een natuurlijke orde is die wordt ondermijnd door de sociale vooruitgang in de rechten en mogelijkheden van de vrouw.
Door het obsessieve geblaf dat familierechtbanken vergeven zijn van "valse beschuldigingen" en door het gebruik van de snode tegenclaim van "oudervervreemding", hebben deze groepen een verhaal geconstrueerd dat vrouwen gedreven worden door wrok en actief proberen vaders te verwijderen uit het leven van hun kinderen zonder dat daar enige grond voor is. Het doel is de sympathie van de rechtbanken ten onrechte te richten op gewelddadige mannen, en de argwaan van de rechtbanken te richten op beschermende moeders.
Hun beweringen dat valse beschuldigingen schering en inslag zijn in familierechtbanken kunnen echter niet worden gestaafd. Een recente studie uit de Verenigde Staten kwam tot de conclusie dat vrouwen (en kinderen) zelden verhalen verzinnen. Uit een uitgebreide Canadese studie bleek dat naast de zeldzaamheid van deze verzinsels door vrouwen en kinderen, het mannen waren die veel vaker opzettelijk valse aangiften deden in voogdijprocedures.
Toch heeft het verhaal van "valse beschuldigingen" gewicht omdat seksueel misbruik van kinderen door ouders een probleem is waar de staat gewoon niets van wil weten. De ontkenningspsychologie die mannen ervan weerhoudt hun eigen gedrag te erkennen, wordt weerspiegeld door het rechtssysteem. De staat in het algemeen wordt geleid door de angst om de traditionele sociale structuur van twee ouders omver te werpen, en dus worden de veiligheid en het welzijn van kinderen vaak ondergeschikt gemaakt aan dit ideaal.
Dit wordt nog verergerd door de perceptie dat familierechtbanken niet echt oordelen over het welzijn van kinderen, maar in plaats daarvan oordelen over een geschil tussen voormalige partners. Dit leidt ertoe dat rechters denken dat hun rol erin bestaat de belangen van de ouders tegen elkaar af te wegen, en dat zij het welzijn van het kind niet benaderen als een absoluut gegeven dat geen tegengewicht heeft. Vaak is het het welzijn van volwassen mannelijke ego's waar de familierechtbank de meeste zorg voor heeft.
De focus van de studie op seksueel misbruik van kinderen is belangrijk omdat het duidelijk maakt hoe slecht kinderen door de familierechtbank kunnen worden behandeld. Hoewel strafrechtbanken regelmatig vrouwen mishandelen die seksueel zijn misbruikt, zou geen enkele rechtbank ooit een vrouw opdragen samen te wonen met, of verplicht contact te hebben met, de man die haar heeft misbruikt. Toch doen familierechtbanken dit voortdurend met kinderen. Het is een grimmige realiteit dat het ouderlijk gezag zwaarder weegt dan het welzijn van het kind.
Toch wijzen deze recente bevindingen ook op de manier waarop vrouwen door de familierechtbank met wantrouwen en vaak vijandigheid worden behandeld. Het ongeloof in moeders, en de wens om hen te straffen voor het aan de kaak stellen van kindermishandeling, getuigt van een wreedheid van de Australische staat die haaks staat op de waarden van het land. De staat speelt een zeer gevaarlijk spel met onze menselijkheid wanneer hij probeert de moederinstincten inzake het welzijn van kinderen te ondermijnen. Er zijn hier natuurwetten waar de staat veel meer respect voor zou moeten hebben.
Meer in het algemeen, als we vaststellen dat de huidige spanningen van mondiale instabiliteit worden aangedreven door verschillende vormen van mannelijk ressentiment, dan is de familierechtbank een uitstekend voorbeeld van hoe mannelijke suprematiegroeperingen in staat zijn de cultuur van openbare instellingen te veranderen ten nadele van onze collectieve sociale gezondheid. De familierechtbank is de kanarie in de kolenmijn. Zonder dringende hervorming zullen de tekortkomingen ervan zich verder verspreiden.
