De eerste vier jaar van haar jeugd was Vanessa Brunetta's familie dakloos. Later werd haar familie zodanig door huiselijk geweld geschokt dat "mijn oudere broer en ik de meeste nachten bij de buren doorbrachten of ons opsloten in onze kamer," zegt ze. Toen ze acht jaar oud was, werd ze in een pleeggezin geplaatst; in dat eerste jaar ging ze naar vier verschillende huizen. Op de middelbare school waren het er al acht.
Ondanks dit alles, en ondanks dat ze zich vaak "onzichtbaar, genegeerd en onbeduidend" voelde, zoals ze het zelf zegt, was Vanessa een ster. Ze behaalde een 3,9 grade point average op The Bishop's School, een van San Diego's meest prestigieuze privé middelbare scholen, en werd toegelaten tot de University of California in Los Angeles, de meest gewilde universiteit in de Verenigde Staten. Haar afstuderen aan Bishop's zou een echt feest worden.
Behalve, natuurlijk, dat dit verhaal zich afspeelt tijdens het COVID tijdperk. Er was geen ceremonie, geen kans om over het podium te lopen ter ere van haar gastgezin van de afgelopen drie jaar, waar Vanessa innig van was gaan houden. Noch een speciaal moment met Laura, de door de rechtbank aangewezen speciale advocate (CASA) die acht jaar aan haar zijde heeft gestaan. In een jong leven van chaos, zelfs geen greintje normaal.
"Totdat ik in het systeem begon te werken, had ik geen idee hoe het met deze kinderen gesteld was," zegt Tod Mattox, Vanessa's huidige pleegouder. "Ik denk dat de eerste stap is om je bewust te worden van het probleem.
Onder de onzichtbare slachtoffers van de verwoestingen van COVID-19 waren de legioenen pleegkinderen voor wie basisdiensten en steun maandenlang werden opgeschort. Economische, emotionele, educatieve, sociale en zelfs sommige elementaire huisvestingsproblemen werden terzijde geschoven; het pleegzorgsysteem zelf werd overspoeld door virusgerelateerde gerechtelijke sluitingen en vertragingen. Geestelijke gezondheidszorg, die zo cruciaal is voor pleegkinderen, bleef vaak beperkt tot Zoomgesprekken of bijeenkomsten. Onzekerheid over de toekomst, altijd aanwezig in het systeem, werd de valuta.
Chicago registreerde een stijging van 33% van het aantal kinderen dat in zorg kwam.
In staten als Californië, Kansas en Florida daalde het aantal meldingen van kindermisbruik, een huiveringwekkende herinnering aan wat er kan gebeuren als er geen waakzame ogen meer zijn. Een CDC-rapport stelde ook vast dat er tijdens de pandemie minder bezoeken aan de spoedeisende hulp in verband met kindermisbruik waren. "Het is niet dat het minder gebeurt," zegt Moises Baron, CEO van het San Diego Center for Children. "Het is gewoon dat er minder melders zijn die met jongeren omgaan.
In San Diego, het gebied waar ik woon, is het aantal kinderen dat in pleegzorg terechtkomt sinds juli vorig jaar met ongeveer 10% gedaald, volgens Stephen Moore, programmadirecteur van Voices for Children, een non-profitorganisatie die kinderen in pleegzorg ondersteunt. Voor sommige deskundigen is dit een directe aanwijzing dat er tijdens de ambtsperiode van de COVID sprake is geweest van onderrapportage van huiselijk geweld. Uit een analyse van gegevens door Associated Press blijkt dat er tijdens de pandemie 200.000 minder gevallen van kindermisbruik en -verwaarlozing zijn gemeld, 18 procent minder dan het jaar daarvoor.
Volgens Moore wordt verwacht dat deze aantallen zullen toenemen wanneer kinderen deze herfst weer naar school gaan en meer betrokken raken bij mandated reporters, leraren, coaches en therapeuten die wettelijk verplicht zijn misbruik te melden. "De zorg is dat met alle stress, banenverlies en druk waar gezinnen nu onder staan, er misschien niet-gemelde kindermishandeling plaatsvindt," voegt Moore toe. "Eerder werk heeft aangetoond dat economische onzekerheid in gezinnen verband houdt met mishandeling.
Het afgelopen jaar heeft ook een zware emotionele en mentale tol geëist van pleegkinderen. Beroofd van contact met hun broers en zussen of natuurlijke familie, vaak verstoken van enige steun, hebben zij te maken gekregen met toegenomen angst, depressie en gevoelens van isolement, aldus Baron. "Als we de pandemie beschouwen als een gemeenschapstrauma ... zijn onze pleegjongeren, vanwege de kwetsbaarheid die zij al hebben ervaren en hun eerdere geschiedenis van trauma en ontwikkelingsproblemen, in feite sterker getroffen.
In een onderzoek van John Burton Advocates for Youth (JBAY) onder ongeveer 600 mensen tussen 18 en 24 jaar die in een pleeggezin zaten of dakloos waren geweest, zeiden vier van de vijf dat COVID een grote invloed had gehad op hun geestelijke gezondheid en welzijn, terwijl 27% aangaf zich bijna elke dag "down, depressief of hopeloos" te voelen sinds het begin van de pandemie. Ondertussen werd in een CDC-rapport van november vorig jaar een toename van 24% vastgesteld van psychische noodgevallen bij kinderen van 5-11 jaar en een toename van 31% bij jongeren van 12-17 jaar.
In deze uitdaging staan CASA-vrijwilligers en de vele maatschappelijk werkers en kinderbeschermingsgroepen die hen ondersteunen. In San Diego helpen Voices for Children CASA-vrijwilligers pleiten voor pleegkinderen in rechtbanken, scholen en tehuizen. "De geruststellende aanwezigheid van iemand die je kent en vertrouwt is soms van onschatbare waarde voor kinderen in zulke moeilijke en stressvolle omstandigheden," zegt Moore.
Pleitbezorgers hebben creatieve manieren moeten vinden om pleegkinderen virtueel te betrekken, onder meer door hen te helpen met hulpmiddelen en toegang tot afstandsonderwijs. Het is een groot probleem: volgens de JBAY-enquête zei 100 procent van de Californische studenten dat de pandemie hun opleiding negatief had beïnvloed. Meer dan een kwart zei dat ze geen lessen meer volgden; een op de acht stopte helemaal met school.
Therapie is gebruikelijk voor pleegkinderen, zegt Moore, maar vorig jaar is de toegang tot dergelijke diensten sterk verminderd, een thema dat we bij veel groepen in het hele land terugzien. Gezien de telezorgdiensten is het verlies van persoonlijke therapie en menselijk contact van levensbelang voor pleegjongeren.
"Ik denk dat het voor deze kinderen ongelooflijk is dat iemand echt moeite doet om hen op te zoeken", zegt Kelly Douglas, uitvoerend directeur van Voices for Children. In april konden CASA's weer persoonlijke uitstapjes maken, broers en zussen bezoeken, ijsjes eten... en vooral "aanwezig en beschikbaar zijn", zoals Tim, een CASA-vrijwilliger, het uitdrukte.
Afgelopen herfst schreef Vanessa Brunetta zich in aan de U.C.L.A. met plannen voor een dubbele studie sociologie en communicatie. Zij werd een van de 600 studenten die op de campus wonen, dankzij de noodwoningen die de universiteit ter beschikking stelt aan degenen die nergens anders heen kunnen. Af en toe sluiten de beperkingen van COVID haar in: "Op een bepaalde manier doet het me denken aan de emotionele impact van pleeggezinnen, waar ik het gevoel had dat er fysiek mensen om me heen waren, maar ik was alleen," zegt ze. Ze maakt zich zorgen over hoe ze zich eten kan veroorloven en mist het gezelschap van haar pleeggezin van de middelbare school.
"Pleegjongeren missen ouders, ze missen een stabiele gezinseenheid," vertelt Vanessa. Op universitair niveau kan dat betekenen dat je geen huis hebt tijdens de vakantie of de zomervakantie, dat je niet iemand hebt om te helpen een band te verwisselen of een spaarrekening te openen. Belangrijker nog, het kan ook betekenen dat je niemand hebt om mee te praten als het moeilijk wordt. "Soms," zegt hij, "hebben we alleen maar iemand nodig om tegen te praten, die ons begrijpt".
Toch is hun verhaal een bijna optimaal CASA-succesverhaal. Volgens nationale statistieken gaat slechts 15 procent van de pleegkinderen naar de universiteit. "Vanessa is een vechter en niets staat haar in de weg," zegt Laura, haar advocate.
Baron ziet een behoefte aan meer proactiviteit in de hele pleegzorgsituatie, of het nu gaat om academische of geestelijke gezondheid, met inbegrip van "middelen om gezinnen te helpen meer stabiliteit in hun thuisomgeving te bereiken", en voegde eraan toe: "We weten dat vroegtijdige identificatie en vroegtijdig ingrijpen een groot verschil maken. Verschillende stimuleringswetten die tijdens de pandemie zijn aangenomen, waaronder de American Rescue Plan Act, voorzien in financiering voor onder meer geestelijke gezondheidszorg, onderwijs en voeding voor jongeren.
De eerste stap is om voor pleegkinderen op te komen, of om CASA-vrijwilliger te worden. "Er is maar één persoon nodig die om een kind geeft om het te helpen een trauma te boven te komen," zegt Douglas. Na een jaar COVID is die behoefte dringender dan ooit.
Voor meer informatie over het worden van een CASA vrijwilliger, klik hier.
Dit is een opinie- en analysestuk; de opvattingen van de auteur(s) zijn niet noodzakelijk die van Scientific American.
