Maxwell Schollenberger stierf alleen in zijn kamer in Lebanon County, uitgehongerd. Hij was 12 jaar oud. Grace Packer werd verkracht, gewurgd en in stukken gehakt in Montgomery County door de vriend van haar adoptiemoeder. Ze stierf in 2016 op 14-jarige leeftijd. In York County werden vijf kinderen uit een "huis van verschrikkingen" gehaald. Hun vader pleitte geen bezwaar tegen mishandeling.
De meeste kinderen die in Pennsylvania sterven of bijna sterven door misbruik en verwaarlozing zijn niet zo oud.
De meeste van hen zijn jonger dan 5 jaar, en veel van hun families waren bekend bij de kinderbescherming voordat ze stierven. Geen wonder dat gemeenschappen woedend zijn als dit gebeurt. Wat voor soort monster pleegt deze daden? Hoe voorkomen we dat dit een ander kind overkomt? En hoe heeft de kinderbescherming dit gemist?
Sinds de dood van Max heb ik van veel mensen gehoord die wanhopig op zoek zijn naar het eindpunt, de plaats waar kinderen veilig zijn. Maar het is niet duidelijk hoe we daar komen. Wanneer er zoveel aandacht wordt besteed aan tragische gevallen, dringt het publiek aan op meer caseworkers en meer onderzoeken door kinderwelzijnsinstanties. De wetgevers werken ook aan de hervorming van de wetgeving. In de nasleep van de Jerry Sandusky zaak, heeft Pennsylvania belangrijke veranderingen doorgevoerd.
Het is gewoon niet duidelijk dat dit alles kinderen helpt wiens leven in gevaar is. Er worden meer kinderverzorgers ingehuurd, maar er sterven nog steeds kinderen. Meer mensen zijn verplicht om tekenen van misbruik en verwaarlozing te melden, maar helpt dat of maakt het het overbelaste kinderwelzijnssysteem alleen maar zwaarder?
Meer kinderen worden uit huis gehaald om in pleegzorg te worden geplaatst, en dat is een tragedie op zich, want de scheiding van gezinnen is verwoestend voor jongeren. Pennsylvania gaf in het fiscale jaar 2018-19 1,9 miljard dollar uit aan kinderwelzijn; 294 miljoen daarvan was bestemd voor onderzoek naar kindermisbruik en -verwaarlozing. Ondertussen gaat het bij de meeste gevallen die bij de kinderbescherming worden onderzocht om verwaarlozing, vaak om arme gezinnen die moeite hebben om de huur te betalen of eten te kopen. Sommige pleitbezorgers van kinderen voeren aan dat deze arme gezinnen geld nodig hebben om de boel bij elkaar te houden, geld dat nu naar pleeggezinnen gaat om diezelfde kinderen te voeden en in dagopvang te stoppen.
Grace Packer was een pleegkind, geadopteerd door een echtpaar dat verschillende andere pleegkinderen had. De vader heeft haar seksueel misbruikt. Toen ze naar de gevangenis ging, planden Grace's adoptiemoeder en de vriend van de moeder haar dood. Dat is zeker niet de norm in pleegzorg, maar het is een waarschuwingsteken. Pleegzorg moet een laatste redmiddel zijn, geen gemakkelijke oplossing. Het kost tijd en zorg om de beste pleegouders te vinden. Hoe meer kinderen we in pleegzorg plaatsen, hoe kleiner de kans dat we zorgvuldig gescreende pleegouders hebben voor degenen die hen het meest nodig hebben.
De Kansas City Star ondervroeg bijna 6.000 gedetineerden in 12 staten, en 25% van degenen die op de enquête reageerden hadden in het pleegzorgsysteem gezeten. Wanneer in Pennsylvania kinderen sterven, eist de staat dat er een rapport wordt geschreven om na te gaan wat er is gebeurd, welke aanwijzingen misschien zijn gemist en hoe deze vreselijke tragedie heeft kunnen gebeuren. Die verslagen worden online openbaar gemaakt, maar ze zijn zeer slecht geschreven.
Het is het enige venster dat inwoners van de staat hebben op het kinderwelzijnssysteem, en dat is verontrustend; al het andere is gesloten voor het publiek. Met een systeem dat zoveel geld uitgeeft en de last draagt om kinderen veiliger te houden, lijkt het erop dat er meer informatie beschikbaar moet zijn voor het publiek en dat de rechtszalen open moeten zijn, zolang de identiteit van de kinderen kan worden beschermd.
Zal dat meer kinderen redden? Dat weten we pas als het verandert. We zullen nooit begrijpen wat er in een rechtszaal gebeurt om kinderen bij hun familie weg te halen als rechters, advocaten, pleitbezorgers en families de enigen zijn die in de rechtszaal worden toegelaten.
Hoe zijn we Max Schollenberger kwijtgeraakt? Hij verdween in een slaapkamer en weinig mensen wisten dat hij daar was. Zijn biologische moeder, die hem jaren niet had gezien, had geen geld om voor de voogdij te vechten. Dat is een veel voorkomend probleem: opvoeden terwijl je arm bent. Als iemand Max had kunnen redden, had zij het kunnen zijn. Hoe zorgen we ervoor dat beide ouders in het leven van een kind blijven, tenzij het kind gevaar loopt bij een van hen?
Ondanks alles wat we hebben gedaan om de wetten te veranderen, waarom is dit niet de meest elementaire en humane voorwaarde voor het kind?
