Het verslag van de Mensenrechtencommissie over gymnastiek schetste een vernietigend beeld van een sport waar kindermisbruik ongecontroleerd kon plaatsvinden.
Een sport waarin meisjes van acht jaar oud fysiek, psychologisch en soms seksueel werden misbruikt; waarin zij werden gedwongen te trainen met blessures, pijnlijke oefeningen moesten doorstaan en werden blootgesteld aan vetschennis en pesterijen.
Waarom beginnen elite turnsters zo jong?
Geef de schuld aan de 10.000-uren regel - de theorie dat het zo lang duurt om een discipline onder de knie te krijgen.
Maar bedenk dat 10.000 uur neerkomt op acht jaar 30 uur per week trainen gedurende 40 weken per jaar.
Als een turnster op haar 16e - de minimumleeftijd voor deelname aan de Olympische Spelen - op haar best wil zijn, moet zij al op haar 8e beginnen met intensieve training.
Radio National's Sporty behandelde de evolutie van hoe turnen een sport werd voor jonge meisjes, nadat het in de jaren 1930 voor het eerst was ontworpen voor volwassen vrouwen.
Toen kwam in 1976 de 14-jarige Roemeense Nadia Comaneci, die de eerste "vrouw" werd die een perfecte 10 scoorde in de Olympische competitie, en de sport kreeg een nieuw paradigma.
Artistieke gymnastiek voor vrouwen is een verkeerde benaming; vanaf 1976 was het een sport voor meisjes.
Van de jaren vijftig tot eind jaren tachtig werd de sport bijna uitsluitend gedomineerd door de Sovjet- en Oostbloklanden, waarna ook de VS en China meer in de medailles begonnen te lopen.
Dus wat deed Australië toen het vanaf de jaren '80 op jacht ging naar internationaal gymnastisch succes?
De Australische topgymnasten werden in toenemende mate gecoacht door mensen uit die succesvolle landen - met name de Oostbloklanden en China - waarvan de methoden nu in twijfel worden getrokken.
Onlangs heeft de Australische Sportcommissie haar excuses aangeboden aan "voormalige AIS-atleten die in het verleden ongepast zijn behandeld".
"We weten dat er zich incidenten en praktijken hebben voorgedaan die niet aanvaardbaar zijn. Het spijt ons oprecht", aldus de ASC in een verklaring.
De vraag die wij als land dat dit systeem heeft gefinancierd nu onder ogen moeten zien is deze: welke prijs hebben deze gymnasten moeten betalen?
Honderden zijn in de loop van tientallen jaren door het elitesysteem gekomen met gebroken lichamen en een beschadigde psyche.
En hoe zit het met andere sporten?
De ABC heeft gevallen van seksueel misbruik van kinderen in Australian Rules Football onthuld.
Bovendien is de ABC op de hoogte van vele voormalige atleten uit vele andere sporten die zaken van misbruik voor de rechter hebben gebracht of die zich tot advocaten hebben gewend om gerechtelijke stappen te ondernemen.
Vorig jaar heeft Tennis NSW er bij de federale regering op aangedrongen meer te doen om kinderen tegen misbruik te beschermen.
Tennis was een van de sporten die genoemd werden in de Royal Commission into Institutional Responses to Child Sexual Abuse, maar de ABC is op de hoogte van andere, niet genoemde sporten waar voormalige atleten beschuldigingen van misbruik hebben geuit.
Het gewicht van de beschuldigingen dwong Gymnastics Australia tot het instellen van een onderzoek door de Australian Human Rights Commission dat de zonden van de sport blootlegde.
Maar wat als turnen niet de enige sport is die te veel vraagt van zijn atleten, of die misbruikers in zijn rangen verbergt?
Het is een vraag die we ons allemaal kunnen stellen wanneer we onze kinderen laten sporten voor alle voordelen die het met zich meebrengt: plezier, fitheid en deel uitmaken van een team.
De meest getalenteerde kinderen worden, naarmate ze verder komen, doorgesluisd naar eliteprogramma's en academies, soms via talentspotters en soms via hun ambitieuze ouders.
Dat is niet noodzakelijk een slechte zaak, maar men mag niet vergeten dat slechts een klein percentage van die kinderen Olympische en wereldkampioenschapsmedailles zal winnen of professionele sporters zal worden.
De overgrote meerderheid wordt ergens onderweg aan de kant gezet.
Voor velen zal ook het pure plezier in het sporten opzij zijn gezet in plaats van een slopend trainingsregime en de interne en externe druk om ondanks de minieme kansen te slagen.
Als die kinderen de liefde die hen in de eerste plaats tot sport aantrok, hebben verloren, moeten we ons afvragen: is het dat waard?
