Het rapport van het onafhankelijk onderzoek naar seksueel misbruik van kinderen in de opvangtehuizen van Lambeth Council is schokkend.
Gedurende drie decennia vanaf de jaren zestig zijn meer dan 700 kinderen verkracht, gemolesteerd of wreed mishandeld in vijf verschillende kindertehuizen of door pleegouders. Nog veel meer kinderen werden vernederd en racistisch misbruikt in wat duidelijk de standaardpraktijk was in sommige tehuizen van de gemeente.
Politieonderzoeken en interne en externe onderzoeken brachten niet aan het licht in welke mate pedofielen en sadisten in dienst van de gemeente vrij waren om hun gruwelijke misdaden te plegen. Sommige zedendelinquenten mochten van ambtenaren van de Raad blijven werken met toegang tot kinderen, zelfs nadat hun veroordelingen en doofpotaffaires bekend waren geworden. In plaats van hen op staande voet te ontslaan, werden ze in de boeken van de raad gehouden. De weinigen die gedwongen werden ontslag te nemen, vertrokken naar andere weiden, terwijl hun nieuwe werkgevers niet op de hoogte waren van hun verleden.
Het lijdt geen twijfel dat de Metropolitan Police ernstig moet overwegen strafvervolging in te stellen tegen voormalige ambtenaren van de gemeenteraad, politieagenten en andere gezagsdragers die de honderden beschuldigingen die onder hun aandacht werden gebracht, niet naar behoren - of zelfs helemaal niet - hebben onderzocht. Uit het onderzoeksrapport blijkt bijvoorbeeld dat Lambeth Council slechts tegen één hoger personeelslid disciplinaire maatregelen heeft genomen nadat in drie verschillende tehuizen 705 klachten van kinderen waren binnengekomen. In Shirley Oaks werden 177 personeelsleden beschuldigd van misbruik van in totaal 529 voormalige bewoners.
Natuurlijk was het niet waarschijnlijk dat alle beschuldigingen waar of accuraat waren. Werknemers van de Raad hadden recht op een behoorlijke rechtsgang en op vakbondsvertegenwoordiging indien er tuchtklachten tegen hen werden ingediend. Maar in veel gevallen was er in eerste instantie weinig of geen onderzoek. De beschuldigingen en getuigenissen van kinderen in tehuizen en pleeggezinnen werden vaak met ongeloof en zelfs minachting behandeld door hoger personeel van de Raad en door politieagenten. Interne en externe onderzoeken waren veel te bereid om de getuigenissen en verzekeringen van de daders van afschuwelijke misdaden te aanvaarden.
Toch was het patroon van misbruik voor iedereen zichtbaar. Dezelfde mensen op dezelfde plaatsen werden op verschillende tijdstippen door honderden verschillende slachtoffers beschuldigd van hetzelfde verdorven gedrag. Enige troost kan worden geput uit de wetenschap dat het beleid en de procedures voor kinderbescherming sinds de jaren negentig ingrijpend zijn gewijzigd, mede dankzij onderzoeken naar andere gevallen van institutioneel misbruik in Engeland, Schotland en Wales.
Aanwervings-, doorlichtings- en onderzoeksprocedures zijn ingrijpend gewijzigd. Vroegtijdige interventie, samenwerking tussen instanties en verschillende vormen van zorg en verblijf hebben de afhankelijkheid van tehuizen drastisch verminderd. Deze alternatieven zijn echter duur als ze doeltreffend willen zijn. Lokale overheden zijn wettelijk verantwoordelijk voor de meeste kinderbeschermingsdiensten en zijn voor de financiering daarvan afhankelijk van de centrale overheid.
Die financiering is tussen 2010 en 2019 met ongeveer 23% gedaald als gevolg van het bezuinigingsregime dat door de Conservatieven en de Lib Dems is gelanceerd. Omdat datzelfde bezuinigingsregime het aantal verwijzingen naar de sociale zorg voor kinderen en het aantal beschermingsplannen deed stijgen, werden veel gemeenteraden in de armste gebieden gedwongen om andere budgetten te plunderen in een wanhopige poging om bedreigde kinderen te beschermen.
Nu heeft de regering van Boris Johnson de MacAlister-evaluatie van de sociale zorg voor kinderen in het leven geroepen. Maar de verborgen opdracht ervan bepaalt dat eventuele kostbare aanbevelingen alleen zullen worden gefinancierd door besparingen elders. De gedachte dat we de bescherming van onze kwetsbaarste kinderen voorrang moeten geven boven de aanschaf van een nieuw stel vliegdekschepen, straaljagers en kernraketten, is ondenkbaar.
